Tsja… liefde…
In ons normale leven zijn we continu mee bezig (ik in ieder geval wel) met liefde. We zijn lief tegen onze levenspartner (man of vrouw), onze kinderen, onze vrienden, onze familie, buren en weet ik nog wie nog meer. Al die mensen geven we constant een beetje liefde. We lachen met ze, zijn benieuwd naar wat ze doen, geven ze knuffels, kusjes, aandacht en onze tijd. En dat… vinden we heel normaal.
En dan gebeurt er iets heel geks (of normaal dus eigenlijk). We kunnen ineens samen goede beslissingen nemen (en makkelijk ook). We kunnen pima tegen kritiek. We hebben lol en plezier, we worden gelukkiger per minuut. En dat is echt gaaf!
En dan… ja, dan is het weer maandagochtend. Om 7 uur ben je weer onderweg naar de file om je op kantoor op te laten sluiten. Waar ’the business’ nooit zal begrijpen wat ICT doet (of andersom). Of de manager niet weet wat de mensen op de werkvloer allemaal voor ze doen doen (of andersom).
Waar je weer de zoveelste vergadering moet uitzitten of nietszeggende KPI’s moet beantwoorden met onduidelijke beslissingen. En ja.. geef maar toe: dat doe je best vaak!
En natuurlijk heb jij niet gekozen voor je collega’s en wel voor je vrienden. Je vrienden zijn in je leven gekomen omdat je iets met ze deelt. En dat kan van alles zijn. Sport, hobby, herkomst of gewoon iemand die je toevallig ergens tegenkomt en met wie je op hetzelfde ‘level’ zit.
en dat vind ik zo gek!
Ikzelf heb nog nooit kunnen kiezen wie ik wel en niet ben tegengekomen. En… van die mensen die ik tegenkom wil ik graag fijn omgaan. Met niet iedereen wil ik een even diepe relatie hebben, sommigen zijn ‘kennis’, anderen ‘vrienden’ of zelfs degene met wie ik mijn leven wil delen. Toch geef ik ze allemaal, in meer of mindere mate, mijn liefde. En dat doe ik door de mensen met wie ik iets deel te lachen, knuffels en kusjes, aandacht en/of mijn tijd te geven.
Het gekke eraan is dat ik zelf ook elke week op maandagochtend naar een plek ga waar ik mijn geld verdien, naar mijn collega’s. Dan vraag ik mij af wat het verschil is tussen mijn collega’s en mijn vrienden. Stel nou dat ik op mijn werk ook met de minuut gelukkiger word?
Wat zou er dan gebeuren?
Wat zou er gebeuren als ik mijn collega’s als mijn vrienden zou behandelen?
of… misschien nog beter… mijn klanten als mijn vrienden?
Stel dat je je collega’s en klanten gaat vragen wat je aan eigen vrienden vraagt (ik noem er maar een paar):
- Wat belangrijk is voor jullie beide;
- Welke leuke dingen jullie gaan doen;
- Met wie jullie die leuke dingen willen delen.
Zou je daar dan gelukkiger van worden?
Laat je me weten hoe jij hier over denkt?